Coulrofobie of het meest verschrikkelijke cadeau.

Sinterklaas heeft dit jaar voor het eerst onze schoorsteen overgeslagen. R. en ik hadden het plan opgevat om dit jaar voor elkaar ons best te gaan doen in de vorm van cadeautjes onder de kerstboom. Oudste kind stelde voor om dan eerst lootjes te trekken, anders doen we dat weer op het allerlaatste moment. Vervolgens zouden we ons wensenlijstje op de koelkast hangen. We weten inmiddels dus al een poosje wie we moeten gaan verwennen. Er hangt echter nog geen lijstje op de koelkast. Ook ik kraak mijn hersenen om een verlanglijstje op papier te krijgen. Een heel jaar vind ik van alles en nog wat de moeite van het krijgen waard en op het moment suprême heb ik acute afasie. En vooral in de categorie van een cadeautje voor maximaal 25 euro. Mijn diepste wensen bevinden zich ver buiten dit budget. Alle warenhuisfoldertjes heb ik al van voor naar achter en weer terug doorgebladerd en kom niet verder dan een oliebrandertje van De Tuinen of een boeken-, cd- of cadeaubon. Aaargh.
Vroeger was het eenvoudig. De Sint (je moeder) wist altijd precies waar je nachtenlang over fantaseerde en geheid dat die droom verpakt tussen de presentjes in de zak lag. Ik kan me maar een keer herinneren dat “de oude baas” de plank missloeg.
5 December eind jaren 60 vierden we pakjesavond bij mijn opa, die in een oud dijkhuis in Papendrecht woonde. Het was een idyllisch tafereel met ooms, tantes, neefjes en nichtjes geschaard rond een grote stapel cadeaus. Iedereen babbelde vrolijk door elkaar en het rook naar warme chocolademelk en speculaas. De pakjes werden door de grote mensen uitgedeeld. Ik had al een aantal presentjes ongeduldig uitgepakt, totdat ik een laatste cadeau in mijn graaiende handjes kreeg. Het voelde zacht aan, dus misschien weer zo’n heerlijk knuffelbeest. (Ik was zo’n kind dat vooral van pluchen beesten hield. Mijn ouders probeerde me wel eens met een pop te paaien, maar vreselijk vond ik die bleke gezichtjes. De enige pop die ik leuk vond was een duitstalige blondine met een koordje in haar nek en als je daar aan trok sprak ze metalig een zinnetje als: ’Gib mir ein Kuss’of ‘Hasst du mich lieb?’. Ons gezin was vroeger op de binnenvaart vaak in Duitsland, vandaar. Daar hield mijn liefde voor poppen op. Liever wrong ik mijn knuffelbeer of huiskat in een kanten jurkje, waarbij deze laatste angstig miauwend in een poppenwagentje door mij door de woonkamer werd geduwd.)
Het eerste wat ik uit het papier tevoorschijn zag komen was een vrolijk gekleurd kostuumpje waar het ding gekleed in was. Rood en blauw. Op het moment dat ik het omdraaide en in een grijnzend clownsgezicht staarde, slaakte ik een onwezenlijke kreet en smeet vervolgens het ding richting andere kant van de woonkamer. Pipo knalde tegen de muur en viel ergens achter een bank neer. Nooit meer teruggezien. Het zal op dat moment duidelijk zijn geweest dat men mij echt niet dolgelukkig maakte met poppen en met clowns in het bijzonder.
Van de sukkelige August via de campy Pierrot tot Bassie van Adriaan aan toe. Ze hadden in mijn opzicht allemaal iets te verbergen achter die geveinsde glimlach, waarbij Pennywise uit Stephen Kings’ It mijn meest gruwelijke angsten bevestigde. Echter deze “vrolijkerd” maakte er tenminste geen geheim van dat hij een verknipte figuur was en moordde er breed grijnzend op los. Ik ben ze eng blijven vinden, die clowns met hun geschminkte gezichten. Behalve Pipo de Clown dan, want hij had iets menselijks. Waarom? Hij deed het met Mammaloe natuurlijk! Hoe klein ik ook was, ik had al snel door dat hun relatie verre van platonisch was, dat wanneer Klukkluk denkbeeldige bizons over de Hollandse polders joeg en Dikke Deur zich te goed deed aan slagroomtaart in het dorpscafé de kanten gordijntjes in de olijke huifkar dichtgingen. Waar kwam anders dat kind ineens vandaan?


Niemand zou mij ooit meer iets cadeau doen wat lijkt op of de vorm heeft van een clown.
Wat dan? Uhm, een even denken, oliebrandertje, cd- of boekenbon………


Wat kreeg jij cadeau en heb je meteen op marktplaats gezet? Plaats je verhaal of foto.

Vol verwachting klopt mijn hart......


Jo.